Impressie
Soms beschrijven onze cliënten op een veel mooiere manier dan we het zelf kunnen wat de impact van een LIP-opstelling kan zijn:
“Derde dag van LIP en opstellingen met Coen Aalders – eigenlijk thuis doorgebracht, onder een deken, met mijn hele lichaam in krampen (waarschijnlijk alle illusies aan het afschudden die ik niet meer nodig heb. Na een paar pijnlijk mooie dagen doorgebracht met de werkelijkheid, waarin de – zo zorgvuldig opgebouwde – illusies over mezelf en over het leven de een na de ander afbrokkelden, was gisteren de laatste dag van Coen’s opstellingenworkshop. Een dag die ik niet heb bijgewoond, omdat ik ’s ochtends wakker werd met pijn. Mijn spieren reageren soms zo, als ik iets onderdruk dat ik te veel voel, of als ik iets niet accepteer, of als ik te uitgeput ben, als er oude wonden (weer) opengaan, of misschien als er genezing plaatsvindt… of andere momenten waar ik nog niet echt achter ben… Dit zijn momenten waarop ik naar mijn lichaam zou moeten luisteren en eren wat het nodig heeft.
Tot dit weekend was ik zo vertrouwd met het harde deel van het leven. Met het lijden, de pijn, de hulpeloosheid, de angst, de woede. Ik had zoveel pijnlijke verhalen in mijn rugzak…
En nu had ik de kans om me te verbinden met mijn eigen bron in een opstelling. Terwijl ik daar stond met mijn gebruikelijke pijn, zag ik een totaal andere energie: van lichtheid, van gemakkelijkheid, van sereniteit… veel levensenergie, nieuwsgierigheid en beweging…
Oh, ik kende ze zo goed! Maar ze waren niet zo gemakkelijk op te nemen, want er was ook de herinnering aan alle ervaringen waardoor ik mezelf had afgesloten van deze prachtige levensenergie.
Maar de boodschap was eenvoudig:
Zo eenvoudig is het leven.
Dit was de zin die ik meenam uit mijn opstelling en sindsdien hoor ik hem af en toe.
Het leven is eenvoudig.
En telkens als ik het van binnen zeg, ontspant mijn hele lichaam onmiddellijk in een prachtige sereniteit. Dus de illusie van “de ingewikkeldheid van het leven” is gewoon afgebrokkeld. En dat is fijn. Geweldig eigenlijk.
Een andere illusie die afbrokkelde was die van mijn innerlijke “controle-freak”, deze “vechter”, dit “competitieve ego”, toen ik me gisteren, toen ik wakker werd van deze fysieke pijnen, realiseerde dat ik niet in staat zal zijn om deel te nemen aan de laatste dag van de workshop.
En voor het eerst in mijn leven werd ik niet boos, zoals zo vaak, waardoor ik mijn pijn verergerde. Ik stond gewoon in bed en hield mezelf vast in dit diepe mededogen, me ervan bewust dat er een pijnlijk gevoel was dat ik niet kon voelen, dus verscheen het in plaats daarvan in mijn lichaam. En ik liet mijn lichaam hier gewoon doorheen werken.
Ik was in totale acceptatie. Niets hoefde anders te zijn. Geen boosheid, geen angst, geen hulpeloosheid, geen eenzaamheid, geen vechten. Geen zorgen maken over wat anderen zullen zeggen, niet analyseren en oordelen over wat ik fout heb gedaan (alweer!).
Ik hoefde niets anders te doen dan er voor mezelf te zijn. Gewoon zijn. Ruimte houden voor wat zich aandient. Dit was een prachtig effect van deze dagen: Dat ik op de een of andere manier contact kon maken met dit compassievolle en kalme deel in mezelf. En in deze kalme aanwezigheid kan zelfs pijn er zijn om me te leren wat ik moet begrijpen.
Het is een prachtige les om alles te kunnen doorleven wat ik mijn patiënten en cliënten leer en waarover ik praat.
Dus ik neem deze dagen om uit te rusten en – zoals Coen ons herinnerde – te voelen wat er gevoeld moet worden.”
Reflectie van een deelnemer aan de LIP opleiding
door Sereina Heim
Ik heb het levensintegratieproces (LIP) leren kennen in de vroege zomer van 2019, tijdens een workshop met Wilfried Nelles. De eerste zin die Wilfried tegen me zei was: ‘Ik zie je. Je bent bang voor je eigen grootheid”. Wow. Die zat. Het verraste me in eerste instantie. Of laten we zeggen: mijn verstand was verrast, misschien zelfs een beetje overrompeld. Een ander deel van mij wist meteen dat het waar was. Om te begrijpen waarom mijn geest overrompeld werd, moet je mijn achtergrond kennen.
Tijdens mijn studie pedagogiek ontdekte ik dat ik een hoog waarnemingsvermogen heb en de gave om mensen door aanraking te kunnen helpen met hun emotionele en fysieke klachten. Toen ik 24 jaar oud was en me met spiritualiteit ging bezighouden, gaf het leven me de kans om als assistent te werken in de praktijk van een natuurgeneeskundige. Binnen zeer korte tijd had ik mijn eigen klanten, mijn eigen praktijkruimte en uiteindelijk mijn eigen bedrijf. Ik was zelfstandig therapeut lang voordat mijn studie af was. Mijn praktijk loopt vanaf het begin erg goed en ik ben al bijna 15 jaar therapeutisch actief.
Kortom: ik moest grootsheid tonen in mijn job voordat ik die zelf kon voelen. Ze moest er gewoon zijn. Mijn cliënten hadden immers steun, begeleiding en hulp nodig (daar was ik al lang van overtuigd …). Ik heb mijn werk altijd met passie uitgeoefend, terwijl ik tegelijkertijd constant moest vechten tegen tekenen van uitputting. Ik associeerde die met mijn werk en toch kon ik nooit volledig achterhalen wat me precies van mijn energie beroofde. Hoewel ik werk met energieën …
Na de eerste LIP-workshop met Wilfried wist ik dat ik me dieper in het levensintegratieproces (LIP) wilde verdiepen en nu ben ik deelnemer van de hoofdopleiding van het Nelles Instituut Zwitserland. Telkens wanneer iemand me vraagt wat voor soort opleiding het is, zeg ik altijd dat LIP laat zien hoe je omgaat met jezelf en je vorige levensfasen en je helpt het verleden te integreren zoals het was. Zodat ik helemaal in het hier en nu kan zijn. Hoe langer ik nadenk over LIP en hoe meer opstellingen ik meemaak, hoe duidelijker het voor mij wordt: LIP is een proces van innerlijke ontplooiing. Waarbij het geen kwestie is om vanuit het hier en nu de toekomst in te groeien, maar een proces van innerlijk toe groeien naar het nu.
Het is een bewustzijnsgroei die mij maakt tot wie ik ben. Maar niet als een of ander concept dat mij op de een of andere manier in het reine probeert te laten komen met het leven. Het is een groei naar de eigen grootheid die er altijd al is geweest. Maar die ik eerder nog niet als zodanig kon voelen. In mijn geval ben ik er jong in geslaagd om het vereiste formaat te laten zien en te representeren. Mijn cliënten hebben me altijd als een baken gezien, zelfs als ze bij het openen van mijn voordeur angstig riepen: “Oh God, je bent nog zo jong!”
Ik voelde deze kwaliteit echter als een harnas dat zich virtueel om me heen had gevormd en dat ik nodig had om mijn taak te vervullen. Maar in het afgelopen jaar voelde ik dat er iets in mij werd ingehaald, hersteld waar ik in de turbulentie van de afgelopen jaren geen tijd voor had. Ik groeide innerlijk, door simpelweg te kijken naar wat er was geweest. En plotseling was er geen pantser meer, alleen nog ik. En de uitputting is afgenomen. Nu kun je je afvragen waarom ik bang was voor mijn eigen kwaliteit? Omdat ik die nog niet als een innerlijk gegroeide kracht kon voelen, maar alleen als een levensbehoefte. Dat verzwakte me. Nu sta ik op het punt om in mijn eigen kwaliteit, mijn eigen volwassenheid te groeien. En zie: de angst is weg.